"Voorwoord"

"I would like a cappuchino. Medium. Yes please." Ik had het precieze bedrag al paraat. Een handvol muntjes waar ik vanaf wilde omdat het mijn portomonee zwaar maakte. Een goed excuus om de uitgave te verantwoorden leek mij. Ik had me bij het betalen niet gerealiseerd dat als het kleingeld net in mijn hand paste en de medewerkster ook maar een hand ophield die iets kleiner was de mijne, dat er dan iets mis zou gaan. "No worries!"

Het is mijn eerste 451 (code koffiemachine ministerie van landbouw) sinds mijn laatste werkdag. Het is kerstavond en ik zit in de kale vertrekhal van het vliegveld in Adelaide, zuid Australie, te wachten op mijn vlucht. De pogingen tot het creeren van een kerstsfeer zijn miserable, maar dat intresseerde me niet veel. Even fantaseer ik over een kerstmenu in de wolken, echter het duurt maar anderhalf uur voordat het vliegtuig weer wiel aan aarde zal zetten en in die tijd is 7 dollar voor een gekoeld drankje en 5 dollar voor een zakje van 10 gezoute pinda's meer waarschijnlijk. Terug in de realiteit bestudeer ik nogmaals mijn ticket, net zoals ik tijdens het koken van een maaltijd telkens weer opnieuw de bereidingswijze op de verpakking aan het checken ben. Bestemming: Gold Coast (midden-oost Australia). Hmm, klinkt goedkoop ondanks de aanwezigheid van het edele metaal in de naam. Ach, altijd nog beter dan Cold Coast zoals menig backpacker het uitspreekt. Ik moet ineens denken aan het nieuwsbericht van de mensen die voor een feest naar Sydney in Canada vlogen, in plaats van naar het Australische Sydney. Zou er nog een Gold Coast zijn? Had het in Canada gelegen, dan was het zeker weten Cold Coast geweest. Op het vliegveld zie ik veel mannen rondlopen die ik inschat op jonge vaders en ook het type opa & oma is veelvuldig aanwezig. Allen met grote ingepakte vierkanten en rechthoeken, gespannen uitdrukkingen op de gezichten en diep in gedachten over de "verplichte" aanwezigheid op de familie bijeenkomst en of de racebaan bij de kleine wel in de smaak zal vallen en of de kalkoen dit jaar wel gaar zal zijn. Er zijn dus toch mensen met een kerstgevoel. Ook ik ben trouwens opweg naar familie. Naar Ron, een andere zoon van mijn vader, die samen met goede vriend Bas en zijn busje alweer een halfjaar door Australie zwerft. Pas op een paar duizend ft hoogte begin ik te realiseerden hoe bijzonder het is dat ik mijn broer over een klein uurtje weer zal zien. Eenmaal geland heb ik meer oog voor de deur aan de zijkant van de ontvangsthal waar het bordje "Oversized bagage" boven hangt en waar elk moment mijn Yamaha f310p in een gloednieuwe hardcover guitar case kan uitkomen. Ik draaide mij even om en ja hoor daar staat hij dan, blonde haren, blauwe ogen, uit een ragae boek gekropen... Het onthaal is bijzonder en warm. Bijzonder enkel voor de duur van een paar minuten omdat we elkaar zo lang niet gezien hadden en daarna vooral warm, dankzij het weer... Ik word met backpack en gitaar achter in het busje geschoven en voel me gelijk een met de surfplanken. Ik krijg een koud biertje aangereikt en daar lig ik dan, genietend van het moment, opweg naar een nieuw avontuur in een busje met ferari geluiden. Dat laatste is enkel grootheidswaanzin van het voertuig. Als Bas, na nog geen half uur rijden, met in geen velden of wegen bebouwing te spotten, Ron aankijkt met een wat gespannen glimlach en zegt dat we nodig moeten tanken, Ron vervolgens gerustellend antwoordt dat als de meter in het dashboard -leeg- aangeeft we nog wel genoeg benzine hebben om onze bestemming te bereiken, en Bas vervolgens met een iets grotere glimlach zegt dat we al een tijdje op de reserve tank rijden, neem ik een grote slok uit mijn flesje, sluit mijn ogen, is het mijn beurt om te glimlachen en vraag ik stellig af wat het beroemde en beruchte Byron Bay mij de komende tijd zal brengen...

[wordt vervolgd]